صفر تا صد قانون کار

نقش قانون کار در بهبود فضای کسب و کار در ایران

قانون کار یکی از مهم ترین قوانین قابل اجرایی می باشد که رابطه مستقیمی با سلامت و امنیت نیروی شغل هر کشور دارد. این قانون شامل باید ها و نباید ها و تبصره ها و ماده های قانونی است که درباره کارگران و حق و حقوق آنان مورد استفاده قرار می گیرند. کارگران تاثیر گذار ترین قشر هر جامعه به شمار می آیند بنابراین توجه خاصی به مقررات و دستورات قابل اجرا در مورد  شغل و فعالیت آنان تحت عنوان قانون كار شده است.معضلات اجتماعی، اقتصادی و سیاسی برای رفع و رجوع شدن تا حد زیادی به قشر کارگر هر کشور نیازمند می باشند. وضع قوانینی مناسب درباره کار و انواع مشاغل در جامعه راهی مطمئن برای رشد و توسعه هر کشور به شمار می آیند.

قانون کار چیست؟

قواعد و دستورالعمل هایی که در رابطه با روابط مابین شخص کارگر و کارفرما وضع شده اند را قانون کار می نامند. لازم به ذکر است که موارد درج شده در این قواعد لازم الاجرا بوده و سرپیچی از آن ها تخلف بوده و متخلفان مورد پیگرد قانونی قرار خواهند گرفت.هر فرد و یا گروهی که در ازای انجام شغلی کارمزد و در اصطلاح حقوق دریافت نماید موارد درج شده در قانون کار شامل آنان  نیز می شود . البته بجز کارمندان دولت که کار آن ها جزء خدمات به حساب می آید.

شاخه های اصلی قانون کار شامل

شاخه ها و موارد اصلی قانون کار که در واقع اجزاء تشکیل دهندی این قانون نیز می باشند شامل موارد ذیل می شوند:

کارفرما:

بر اساس این قواعد کارفرما می توان شخص حقیقی و یا حقوقی باشد ؛ که اقدام به استخدام کارگر کرده و کارگر به دستور او اقدام به انجام کار می کنند. به طور کلی کارفرما مسئول تمامی تعهداتی است که در قبال کارگر متعهد شده است.

کارگر:

اگر بخواهیم واژه کارگر را از دیدگاه این دستور توضیح دهیم باید گفت که کارگر کسی است که تحت هر عنوانی در مقابل دریافت حقوق، دستمزد و یا سهم سود به دستور و خواست کارفرما کار و فعالیت مشخصی را انجام دهد. با توجه به این تعریف که در قانون کار به روشنی بیان شده است هیچ بازه زمانی در مورد کار کارگر در نظر گرفته نشده است . بنابراین کارگران حتی با یک روز کار کردن مشمول قانون کار می شوند.

ساعت کاری، نوع فعالیت، سمت و قرارداد از جمله مواردی هستند که در اصل موضوع تغییری حاصل نمی کنند . تنها چیزی که در این میان دارای اهمیت میباشد کار کردن کارگر برای کارفرما در قبال دستمزد می باشد.

قرارداد:

طبق قانون کار قرارداد و تعهد نامه ای که میان طرفین بسته می شود و مهم ترین عامل تعیین کننده رابطه میان کارگر و کارفرما به حساب می آید. قرارداد میتوان کتبی یا شفاهی بسته شود. در هر دو حالت دارای اعتبار و ارزش قانونی می باشد البته در مورد قراردادهایی که مدت همکاری کارگر و کارفرما بیشتر از۱ ماه درنظر گرفته شده باشد قرارداد و تنظیم آن باید به صورت کتبی صورت بگیرد.

کارگاه:

کارگاه به عنوان یکی از مهم ترین موارد ارتباطی میان کارگر و کارفرما معرفی شده است؛ کارگاه عبارت است از محلی که کارگر به خواست کارفرما فعالیت و کار مشخصی را انجام می دهد.موسسات صنعتی، معدنی، کشاورزی، خدماتی، ترابری، تجاری، تولیدی و بسیاری موارد دیگر از جمله مکان هایی هستند که در قانون کار به عنوان کارگاه و محل کار کارگر شناخته شده اند.

مفاد مندرج در قانون کار

قانون کار

ادامه قوانین مندرج قانون کار

•  بر اساس قانون کار اگر بعد از رفع مشکل و رفع تعلیق کارفرما تا ۳۰ روز از قبول مجدد کارگر سرباز زند و کارگر نیز تا ۳۰ روز اقدام به طرح شکایت نکند. به عنوان مستعفی شناخته شده و باید به ازای هر سال کار ۱ ماه حقوق به عنوان سنوات له او پرداخت شود.
•  در صورتی که کارگر فوت نماید بر اساس قانون کار کارفرما موظف به پرداخت حقوق او تا سه ماه می باشد.‌
•  کارگری که استعفا می کند تا یک ماه بعد از تقدیم استعفا موظف به ادامه کار و فعالیت برای کارفرما می باشد.
•  بعد از اتمام کار و لغو قرارداد مابین کارگر و کار فرما، کارفرما موظف است مبلغی معادل آخرین حقوق کارگر به او پرداخت نماید.
•  زمانی که قرارداد مابین کارگر و کارفرما به صورت موقت بسته شود هیچ یک از طرفین حق فسخ آن را ندارند . لازم به ذکر است در موقع بستن قرارداد بعضی از کارفرمایان لغو و فسخ یک طرفه قرارداد را به عنوان حقی برای خود در نظر می گیرند . در این حالت کارگر باید این مسئله را در نظر بگیرد و بداند که این کار نقض قانون کار است.
• ساعات تعیین شده برای انجام کار توسط کارگر نباید بیشتر از ۸ ساعت باشد.

روش های حق اختلاف میان کارگر و کارفرما بر اساس قانون کار

بر اساس قانون کار حل اختلاف مابین کارگر و کارفرما چگونه می باشد؟ در صورت بروز اختلاف میان کارگر و کارفرما باید به سه روش اختلاف پیش آمده را رفع نمود که شامل این موارد می باشند:

1.  اولین راه ایجاد سازش میان کارگر و کارفرما می باشد.
2.  رفع مناقشه از طریق شورای حل اختلاف.
3.  استفاده از رای و نظر هیات تشخیص که معمولا از نماینده وزارت کار، نماینده صنف مدیران صنایع و نماینده صنف کارگران تشکیل شده است.